„Matka siedzi z tyłu”

Nie mogłam się powstrzymać przed umieszczeniem tego kultowego cytatu, który zainspirował niniejszy wpis, już w tytule. Ale dla jasności dodam, że będzie o (nie)zadręczaniu się tym, co nie jest, a tylko być może albo nawet mogło by było być.Dla mniejszych fanów „Misia” przypominam rozmowę kierowcy z milicjantem przy świeżo postawionym przez MO osiedlu domków (kartonowych):

– Wczoraj jechałem tędy, tych domów jeszcze nie było.

– Tak mówicie? A gdyby tutaj staruszka przechodziła do domu starców, a tego domu wczoraj by jeszcze nie było, a dzisiaj już by był, to wy byście staruszkę przejechali, tak? A to być może wasza matka!

– Jak ja mogę przejechać matkę na szosie, jak moja matka siedzi z tyłu?

– Halo, tu „Brzoza”, tu „Brzoza”! Źle cię słyszę! Powtarzam, powiedział, że matka siedzi z tyłu… „Matka siedzi z tyłu!” Tak powiedział!

Przypomniała mi się ta kultowa scenka, kiedy ostatnio rozważałam bezdenną głupotę mego własnego dręczenia się. Wygląda to mniej więcej tak:

Ja: Uff, udało się, ciężko było, ale jakoś przetrwałyśmy (dajmy na to: atak furii wieczornej, niesienie zmęczonego dziecka na rękach przez cały park, katastrofę w postaci płatków z jogurtem na kanapie i dziecku czy co tam jeszcze wolicie)

Dręczenie (ps. „Brzoza”): – A gdyby ona tak ważyła parę kilo więcej, to jak byś sobie poradziła?

albo: A jakbyś miała dwójkę? a gdybyś tak była w ciąży, to jakbyś ją niosła?

Ja: Faktycznie, jestem strasznie nieudolna.

Znacie to? Ja sobie jakiś czas temu uświadomiłam, jak wiele energii kosztuje mnie walka z takim właśnie dręczeniem się. Z wymyślaniem alternatywnych scenariuszy, które by mnie przerosły (zarówno, gdy chodzi o bycie mamą, jak i o zupełnie inne życiowe sprawy). Te alternatywne rzeczywistości (obejmujące nie tylko przyszłość, ale nieraz i przeszłość) potrafią człowieka zmęczyć tak, że na tę jedyną prawdziwą i jedyną chwilę, za którą naprawdę jest odpowiedzialny, nie będzie mieć już sił.

A przecież już Pascal pisał, że nie żyjemy nigdy, skoro żyjemy tylko przeszłością albo przyszłością. On co prawda stwierdzał, że ciągle spodziewając się szczęścia, nie jesteśmy nigdy szczęśliwi, ale ja myślę, że są tacy (to nie żart, sama do nich należę), którzy spodziewają się nieszczęścia, które ich przerośnie, i w ten sposób nigdy nie czują się bezpieczni i zadowoleni.

No ale walczę z tym demonem.